Γράφει ο Βασίλης Τακτικός

Η ανάγκη σύναψης ενός κοινωνικού συμβολαίου μεταξύ Τοπικής Αυτοδιοίκησης και οργανώσεων της κοινωνίας πολιτών είναι μια αναγκαία συνθήκη αυτή την περίοδο για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και ανεργίας. Με τον όρο αυτό δεν αναφερόμαστε απλά στη συμφιλίωση και την άρση του ανταγωνισμού μεταξύ κράτους και πολιτών, Τοπικής Αυτοδιοίκησης και Οργανώσεων της Κοινωνίας των Πολιτών.

Η κοινωνική οικονομία είναι μια θέσμιση οριζόντια, από τα κάτω, παράλληλα με τη συμμετοχική δημοκρατία, με τη συγκρότηση του κοινωνικού κεφαλαίου, μέσα από τους θεσμούς της αλληλεγγύης, μέσα από την ανάπτυξη της κοινωνικής επιχειρηματικότητας που βασίζεται στη συμμετοχικότητα της κοινότητας, στην ελεύθερη βούληση της κοινότητας και της ανοιχτής διαβούλευσης στο επίπεδο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Της οικοδόμησης σχέσεων εμπιστοσύνης, για την μείωση του κόστους των συναλλαγών, για την παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών προς όφελος των πολλών και όχι των κερδοσκόπων. Πρόκειται για μια ανοιχτή διαδικασία συμμετοχικότητας στα κοινωφελή έργα. Για την προσπάθεια καθιέρωσης μιας ενότητας όχι μόνο στα λόγια ενός υποτιθέμενου εθνικού εργαλείου αλλά στην πράξη, στην παραγωγή και διανομή υλικών και πνευματικών αγαθών.

Φαίνεται για παράδειγμα, πως κάποιοι Δήμαρχοι όπως οι κύριοι Γ. Καμίνης και Γ. Μπουτάρης, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αντίστοιχα, το έχουν αντιληφθεί και κινούνται παράλληλα προς αυτή την κατεύθυνση. Αναγνωρίζουν το ρόλο που μπορούν να διαδραματίσουν οι Οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών στην Κοινωνική Οικονομία.

Ο κ. Καμίνης, από την πλευρά του, έχει εκδηλώσει αυτή την προσέγγιση όχι μόνο να ξεκινήσει με την υπογραφή ενός Μνημονίου Συνεργασίας για την κοινωνική οικονομία σε τοπικό επίπεδο μεταξύ κάθε Δήμου και Οργανώσεων της Κοινωνίας των Πολιτών της περιοχής. Ως στόχοι του Μνημονίου Συνεργασίας μπορούν να τεθούν η δημιουργία κοινωνικών επιχειρήσεων με συνεταιριστική ή κερδοσκοπική μορφή και βέβαια η δημιουργία ενός κέντρου παροχής συμβουλευτικών υπηρεσιών σε κάθε επίπεδο επιχειρηματικής, κοινωνικής και εθελοντικής δραστηριότητας, ενός «Κέντρου εξυπηρέτησης της κοινωνικής, αλληλέγγυας οικονομίας», όπου θα παρέχεται συμβουλευτική για την δια βίου μάθηση στις καλές πρακτικές και για την αντιμετώπιση της ανεργίας, με έμφαση και σε συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες (π.χ. μετανάστες, νέοι, γυναίκες).

Σε πανελλαδικό επίπεδο χρειάζεται δε, η δημιουργία μιας ενδιάμεσης διαχειριστικής αρχής για την κοινωνική οικονομία με στόχο τη διαχείριση μέρους των Προγραμμάτων του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου από την ενότητα των ίδιων των δικαιούχων. Με άλλα λόγια, οι δικαιούχοι σχηματίζουν μιαν Ένωση αυτοδιαχειριστικού χαρακτήρα και αυτοί διαχειρίζονται τα προγράμματα.

Όπως πολλές φορές έχει επισημανθεί και σε παλαιότερα δικά μου κείμενα, εργαλείο και όχημα για όλα τα παραπάνω είναι ο σχηματισμός Κοινωνικών Αναπτυξιακών Συμπράξεων, σε μόνιμη βάση πέρα των προγραμμάτων ΤΟΠΕΚΟ και ΤΟΠΣΑ.

Ενδεικτικά και μόνο θα αναφέρω τη δημιουργία κοινωνικών αγροκτημάτων, στα οποία μπορούν να παράγονται στοχευμένες ποσότητες αγαθών, τροφίμων που θα καλύπτουν τις ανάγκες σε κοινωνικά παντοπωλεία, πρατήρια, κοινωνικού ξενώνες, οίκους αλληλεγγύης κ.λπ. Επίσης, θα σταθώ και στη δημιουργία κοινωνικών συνεταιρισμών, συνεργείων κ.λπ. σε κάθε επίπεδο εργασιών που χρειάζεται η Τοπική Αυτοδιοίκηση ώστε να αναλαμβάνουν εργολαβικά εργασίες των φορέων της ή της τοπικής αγοράς με κοινωνικά ελεγχόμενο κόστος και ωφελιμότητα (π.χ. συντήρηση και ενίσχυση πρασίνου, καθαρισμός ακτών, δημοσίων κτηρίων κ.λπ., δασοπροστασία και πυρόσβεση). Οι συνθήκες για την δημιουργία ενός τέτοιου οράματος δεν ωριμάζουν ποτέ με έναν ιδανικό τρόπο εγκεφαλικά και θεωρητικά.

Οι ανάγκες είναι εκείνες που έρχονται να επιταχύνουν και ενδεχομένως να επιβάλλουν την κινητοποίηση και την εφαρμογή. Ποτέ οι πληθυσμοί δεν ωριμάζουν σε ένα όραμα την ίδια στιγμή. Εκτός του γεγονότος ότι απαιτείται συνεχής τροφοδότηση ενός οράματος, απαιτούνται συγκεκριμένες πρακτικές που φέρνουν χειροπιαστά αποτελέσματα.

Οι επιμέρους εφαρμογές της κοινωνικής οικονομίας είναι ήδη ένα πραγματιστικό φαινόμενο. Τα επιμέρους επιτεύγματα και οι λύσεις που προσφέρουν στο κοινωνικό πρόβλημα μπορούν να φωτίσουν ολοένα και μεγαλύτερες περιοχές. Χρειαζόμαστε λοιπόν, λαμπρά παραδείγματα και ταυτόχρονα μια ενότητα, μια σύνδεση και δικτύωση όλων αυτών των παραδειγμάτων προς μια ενιαία συλλογιστική καλών πρακτικών που θα βρουν μιμητές προς όλες τις κατευθύνσεις.

Χρειαζόμαστε με άλλα λόγια, μια άλλη ενότητα όπου ο λόγος και η πράξη συμπίπτουν και πραγματώνονται στην κοινωνική βάση. Κι αυτό είναι το ισχυρό πλεονέκτημα της κοινωνικής οικονομίας. Ένα συγκριτικό πλεονέκτημα που αναδεικνύεται ήδη σε όλες τις προηγμένες κοινωνικά και οικονομικά χώρες.

Για μας τους Έλληνες υπάρχει ένας ορατός στόχος: να φτάσουμε από το 2% που έχουμε στην εφαρμογή των αρχών και πρακτικών της κοινωνικής οικονομίας στην Ελλάδα στο 10% που είναι ο μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Συνοψίζοντας, επειδή, απ’ ό,τι γνωρίζουμε τόσο από τις θεωρητικές επιστήμες όσο και από τη βιολογία, ο άνθρωπος στις δύσκολες συνθήκες κάνει συνήθως άλματα στην ιστορία ή ολόκληρες κοινωνίες εξαφανίζονται. Σήμερα, η ανθρωπότητα κινδυνεύει να μπει σε περιπέτειες, πολέμους, καταστροφές κ.λπ. από τη φτώχεια, την ανεργία, την εξαθλίωση, τον ανορθολογισμό της (ειδικά της οικονομικής) διαχείρισης και ταυτόχρονα κατέχει τα πιο προηγμένα τεχνολογικά εργαλεία στην ιστορία της και την αντίστοιχη τεχνογνωσία για να παράγει αγαθά και υπηρεσίες προς εξυπηρέτηση όλων των κατοίκων του πλανήτη.

Μπροστά σε αυτά τα διλήμματα έχει να επιλέξει λοιπόν, μεταξύ των καλών πρακτικών της κοινωνικής οικονομίας και του κοινωνικού αποκλεισμού από την μία, και της ανομίας και ετερονομίας, των λαφυραγωγών του κράτους και των καιροσκόπων από την άλλη. Η επιλογή και η ευθύνη είναι των πολιτών. Είναι καθενός πολίτη ξεχωριστά. Κάθε συνειδητός πολίτης δεν έχει παρά να θυμίζει στον εαυτό του και τους γύρω του αυτές τις δύο εναλλακτικές. Οφείλει να ξέρει όμως που οδηγεί καθένα από αυτά τα δύο μονοπάτια. Οφείλει να ξέρει που είναι η «αρετή» και που η «κακία».