Γράφει ο Θανάσης Κατερινόπουλος
Συντονιστής - Διαχειριστής Πανελλήνιας Ένωσης Συμπράξεων Κοινωνικής Οικονομίας (Π.Ε.Σ.Κ.Ο.)

Τον τελευταίο καιρό έχει διογκωθεί το θέμα των μεταναστών...

Ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι υπάρχουν; Ξαφνικά μας έπιασε η ευαισθησία για την υγεία μας, την ασφάλειά μας ή και την οικονομία μας επειδή μας παίρνουν τις δουλειές μας;

Πέραν της φιλοσοφικής και πολιτικής ανάλυσης του θέματος, οφείλει να γνωρίζει κάθε Έλληνας και το πρακτικό κομμάτι, τόσο το ιστορικό όσο και το θεσμικό που υπάρχει, και για ποιο λόγο έχουμε οδηγηθεί σε αυτή την κατάληξη σήμερα. Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να προβώ σε μία μικρή ενημέρωση σχετικά με τη διαδρομή που ακολουθούν αυτοί οι άνθρωποι, στατιστικά και αποδεδειγμένα, μέχρι να εισέλθουν στην Ελλάδα…

Γράφει η Αναστασία Πρίφτη
Κοινωνικός Ανθρωπολόγος

Έχετε αναλογιστεί πόσες φορές, κάθε ένας από μας, χρησιμοποιεί τη λέξη «άνθρωπος» στην καθημερινότητά του; Σε πόσες διαφορετικές περιστάσεις. Με πόσα διαφορετικά νοήματα. Άλλοτε τόσο προσωπικά και άλλοτε συνδεδεμένα με κοινά νοήματα και αντιλήψεις από το ιδιαίτερο περιβάλλον του.

Γράφει η Αθανασία Οικονόμου
Πολιτικός Επιστήμων

Το κλίμα που έχει διαμορφωθεί στην Ελλάδα κατόπιν των δραματικών πολιτικών εξελίξεων και της γενικότερης οικονομικής αστάθειας που επικρατεί, οδήγησε σε επιβράδυνση της τουριστικής κινητικότητας όχι μόνο σε διάφορους προορισμούς σε περιοχές της Ελλάδας, αλλά και στο άλλοτε ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Επιπρόσθετοι λόγοι συνέβαλλαν στο αποτέλεσμα αυτό, το οποίο αμαύρωσε την εικόνα του κέντρου και πήρε διεθνή δημοσιότητα.

Γράφει η Έφη Κοσκώση
Κοινωνιολόγος

Μαθήματα ελληνικής γλώσσας παραδίδονται συνήθως από τις περισσότερες μεταναστευτικές κοινότητες οι οποίες δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα είτε ως σύλλογοι είτε ως Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων αυτών, τα μαθήματα απευθύνονται σε μετανάστες αντίστοιχης εθνικότητας της μεταναστευτικής κοινότητας που υλοποιεί τα μαθήματα και τα οποία παρέχονται δωρεάν.

Γράφει η Κωνσταντίνα Μαντζαβρά
Πολιτικός Επιστήμων

Η Αθήνα και ιδιαίτερα το κέντρο της Αθήνας μοιάζει με πληγωμένη πόλη σε αυτό που ο καθένας μας αντικρίζει καθημερινά. Νέοι νευρικοί, παρορμητικοί, υπερευαίσθητοι, συναισθηματικά ασταθείς και ανώριμοι, είναι τα παιδιά της κρίσης. Δεν βρίσκουν νόημα στη ζωή τους, δεν έχουν ενδιαφέροντα, στόχους, όνειρα, κοινωνικά σημεία αναφοράς. Ζούν μια ζωή χωρίς μέλλον, χωρίς στηρίγματα –κυρίως ψυχολογικά-, χωρίς ουσιαστικές σχέσεις, γεμάτοι εσωτερικά κενά που τους περιθωριοποιούν.

Γράφει η Νίκη-Αικατερίνη Μπαρπαγιάννη
Κλινική Ψυχολόγος

Περπατώντας στο κέντρο της Αθήνας, ανάμεσα στο πολύβουο πλήθος των ανθρώπων που πάνε βιαστικά στις δουλειές τους ή χαζεύουν τις βιτρίνες των πολυκαταστημάτων, θα συναντήσει κανείς φιγούρες στη θέα των οποίων οι περισσότεροι αποστρέφουμε το βλέμμα μας. Είναι μια «άλλη» κοινωνία συνανθρώπων μας που κάνανε το δρόμο σπίτι τους ή διαβιούν σε ακατάλληλες συνθήκες στέγασης. Είναι οι άστεγοι της Αθήνας.